Neden Atamıyorum ?

Evet atamıyorum. Herkes mi benim gibi mi bilemiyorum ama evet ben atamıyorum. Neyi atamıyorsun diyeceksiniz. Giyecek, yiyecek, biblo, ilaç, kitap, defter, kalem, hediye paketi, hediye kutusu aklınıza ne gelirse artık.

Hep mi böyleydim sonradan mı oldum tam bilemiyorum ama sanırım küçükken de eşyalarını atabilen bir çocuk değildim. Hani okul kitaplarımı belki kardeşim kullanır diye saklamış olabilirim ama okul defterlerimi bile atmamışım. Sanki içindekilerini bir gün biri okuyacak. Gençken daha mümkün gözüküyordu ama şimdi biliyorum ki üniversitedeki atıksu arıtma dersi notlarımı ben dahil kimse okumaz. Zaten şu an çok farklı bir sektördeyim ve bu notlar ihtiyacım olan en son şey haliylen. Bunu okuyunca artık o ve benzeri tüm notlarımı çoktan attığımı düşünmüşsünüzdür tabi ama yanılıyorsunuz. İnsan bir şeyi atmak istemezse hep bir bahane bulur. İlk yıllardaki bahanem o sektörde çalışıyor olmaktı. Sektör değiştirince belki yine eski sektörüme dönerim diye düşündüm. Baktım dönüş yok bu sefer de belki kardeşim o bölümde okur ve ihtiyacı olur dedim. O da başka bir bölüm kazanınca bahane kalmadı sanmış olabilirsiniz ama şimdi de kitaplarımla birlikte üniversitenin kütüphanesine bağışlanmak için bekliyor notlarım, saklandıkları yerde. Yuh artık demişsinizdir. Ne deseniz haklısınız.

Bir şeye atamamanın en kötü tarafı saklayacak yer bulmak. Evimizdeki atamadığım eşyalar bir yana, evleneli 5 sene oldu ama annemlerin evinde de atamadığım eşyalarım var. "Bir gün gelip şunlara bakayım da atalım gereksiz şeyleri" mealinde bir cümle ile bizimkileri beş yıldır avutuyorum. Bakalım daha ne kadar inanacaklar bu beyaz yalana. Geçen yıla kadar 2+1 bir dairede yaşıyorduk. Şu anki dairemiz ise 3+1 ve bir de büyük sayılacak bir deposu var. Düşünsenize bendeki keyfi. Neredeyse 50 metrekare daha depolama alanı kazandım. Bu hızla devam edersem bir sonraki dairemiz de 4+1 olacak herhalde.

Bütün bunlar bir yana düşündüm de neden hiçbirşeyi atamıyorum acaba ? Atamıyorum çünkü "bir gün ihtiyacım olabilir" diye düşünüyorum. Ama insan otuzundan sonra anlıyor ki hakikaten "ihtiyaç olmuyor". İhtiyaç olsa da -ki bu oran %10'u geçmez- ihtiyaç anında sakladığınız yerden bulup çıkarmak mümkün olmuyor. Ama dedim ya işte, ancak otuzundan sonra aklınız başınıza geliyor ve sakladıklarınızı ayıklayıp atmak da sanırım bir başka otuz yılınızı alıyor. Benden uyarması ...